Sushi

Reizen of uit eten gaan kunnen voorlopig niet. Dus halen we de wereld op ons bord. Enkele weken geleden was het experiment ‘Thaise keuken’ aan de beurt.

Gerechten met exotische namen als pad krapaw kai en Heng deng moo prijken op de menukaart. “Ah ze hebben er ook sushi”, zegt de jongste. “Ge weet toch wel wat dat is?” vraag ik. “Dat lust gij niet. Ge loopt al weg als ik een doosje sardienen open”. En de oudste moet er nog een grapje bovenop doen: “Een sushi-wafel dat is dan de rijstwafelvariant van  de Suzy-wafel?”

Plots werd ik in gedachten gekatapulteerd naar bijna dag op dag 32 jaar geleden: de 40e verjaardag van mijn vader. Ik was dertien en uit eten gaan was niet iets wat thuis tot de vaste geplogenheden behoorde. Enkel bij heel uitzonderlijke gelegenheden. Zoals 40 worden dus. En waar ging je eind jaren tachtig naartoe als je eens deftig wilde gaan eten? Precies: restaurant Heidi. Topkwaliteit gegarandeerd! Ik bestudeerde aandachtig de menukaart maar mijn besluit stond al lang vast. Toen het eindelijk mijn beurt was om mijn bestelling door te geven, zei ik zelfzeker terwijl ik de kaart dichtvouwde: “voor mij de mosselen”, op een toontje alsof het een wekelijks ritueel betrof.  Vader en moeder hun mond viel gelijktijdig open van verbazing. “Dèh lusde gèh toch nie jungske”, probeerde vader nog. “Mosselen” zei ik opnieuw. Het leverde nog wat discussie op waarvan ik me volgende flarden herinner:  ‘snotbel’,  ‘ge eet ze op’ en eindigend met  “ok, mosselen dan voor meneer”.

Daar stond die pot dampende mosselen voor me. De eerste ging vlot naar binnen. “mmm lekker” klonk het enthousiast. De tweede. Al eens nippen van mijn cola. De derde en vierde gingen nog vlot. Nog eens drinken. De vijfde begon al wat moeizamer te gaan. “En” vroeg pa, die natuurlijk al lang in de gaten had hoe laat het was. “Ja, lekker he”. Nog niet toegeven. Het moet ongeveer bij mossel tien geweest zijn dat ik begon in te zien dat het een hopeloze missie ging worden. “Misschien lust ik het toch wat minder dan ik dacht”, probeerde ik voorzichtig. Gelukkig was vader vooruitziend geweest door biefstuk te bestellen. Hij liet me nog even sudderen en verder strijden met die pot mosselen tot hij het ook niet meer kon aanzien. “We zullen dan maar omwisselen zeker” zei hij zuchtend, terwijl hij  een overduidelijke “ik wist het he”- blik met moeder wisselde.

Na het mossel-debacle zat ik er achteraf wat beteuterd bij. “Och” zei pa troostend op een manier zoals alleen vaders kunnen troosten “Het waren de beste mosselen die ik ooit gegeten heb”. Eén zinnetje waarmee alles vergeten was. Intussen lust ik graag mosselen, maar ik heb nog vaak de levensles moeten horen dat het leven niet altijd brengt wat je wil, “want ik bestelde eens biefstuk” zegt pa dan “en ik heb uiteindelijk mosselen moeten eten”.

En dat Thais eten? Inderdaad, zoals verwacht: de beste sushi die ik ooit gegeten heb.

Dave Cuypers
04/28/2021

Volgende edities

'T GRAFIEKJE
• Uitgave week 15
10 - 11 april
• Aanlevering:
di. 2 april vóór 10u!

AFRIT31
• Uitgave week 16
17 - 18 april
• Aanlevering:
di. 9 april vóór 10u!