Columns – Stef Foret

Iedereen kent ‘m wel, die ene vriend die weigert onder een ladder door te stappen, een blokje omloopt als de zwarte kat van de buren niet op zijn vaste plek op de vensterbank ligt of de vingers kruist als de begrafenisondernemer voorbij rijdt. ‘Bijgeloof’ roept de ene, bittere ernst vindt de ander.

Dertig jaar geleden, toen het wereldwijde web nog in zijn kinderschoenen stond en de mensen nog wisten wat de smaak was van de lijmlaag van een postzegel, toen bestond er zoiets als een internationaal pennevriendprogramma op school. 

Ja, ik beken, ik ben er eentje, een man die blij is met de uitvinding van het global positioning system of kortweg de GPS. Nee, we zijn niet met veel of toch niet met veel die het durven toegeven, maar we bestaan. En geef zelf maar toe, om naar de bakker om de hoek te gaan nog net niet, maar om even tot in Retie of om op je werk te raken…

Toen we nog prille twintigers waren trokken mijn vrouw en ik tijdens de vakanties er graag op uit met de rugzak. Je kon indertijd nog budgetvriendelijk de oceaan over en met een gehuurde auto kon je kris kras door Noord-Amerika en Canada reizen. Als je jong bent zijn er geen grenzen. 

Ben ik oud aan het worden? Ik weet nog goed dat eerst mijn oma en opa verhalen vertelden over dat alles vroeger beter was. Later begonnen mijn ouders hetzelfde te doen ‘Vroeger…’ maar ja, dat waren ook die ‘ouw’ mensen. In ‘den’ tijd dat mijn tantes en nonkels oud waren en de leerkrachten toch klaar leken voor hun pensioen.