Columns – D’n Meester

Na maanden wachten zijn ze er dan toch eindelijk in geslaagd: de dames en heren politici van ons land hebben een federale regering op poten gezet. Maandenlang hoorden en lazen we in de nieuwsberichten hoe het bont allegaartje van verschillende politieke partijen op elkaar was aangewezen…

We lopen van hier naar daar – en durven dat wel eens zo snel te doen, dat we niet alleen anderen, maar vooral ook onszelf voorbij zouden lopen. Er is altijd wel dat ene mailtje dat gestuurd moet worden, die ene aflevering die we moeten bekijken of dat ene bezoekje dat we nog moeten afwerken.

Ongetwijfeld heeft uzelf ook een aantal gewoontes waar u moeilijk van afwijkt. Ik heb het daarbij niet over de manier waarop je je sloffen naast het bed zet of over de tijdsduur van het rituele tandenpoetsen. Nog minder heb ik het over … 

Je moet goed gek zijn, dacht ik. Nu ja, dat denk ik wel vaker. Ik denk het bijvoorbeeld wanneer ik hoor dat iemand non-stop een ultraloop van 100 mijl tot een goed einde brengt. 

“We doen een culturele uitwisseling.” Het klinkt mooi en zelfs idealistisch, zeker als jongeren tijdens de vakantie of het school- of academiejaar hun grenzen letterlijk verleggen.

Het is al een hele tijd geleden dat ik het zag passeren, maar toch komt het op donderdag nog wel eens door mijn gedachten. Aangezien “terugkeerdonderdag” niet zo goed klinkt, maakt men er op sociale media vaak een ThrowbackThursday van.

Er is geen ontkomen meer aan en ongevraagd komen ze je leven binnen. Nu eens via een sociaal medium, dan weer via een of andere flyer. Je ziet ze ook langs de kant van de weg als een levensgrote (en vaak nog grotere) Big Brother die je uitdagend aankijkt.

Overkomt het jou ook soms? Je wordt wakker en nog slaapdronken besef je: “Oh nee, vandaag moet ik…” Je staat vervolgens met de nodige portie frisse tegenzin op om de slaap uit je ogen te wassen…

Administratie. You love it or you hate it. Bestaat er überhaupt wel iets tussenin? Ik denk dat ik tot de groep burgers behoor die groter is dan u misschien denkt: degenen die er met veel goede moed en dito voornemens aan beginnen…

Zo ergens midden september zag ik het al: naast de maan die door de bomen scheen, zag ik de eerste tekenen van het Grote Kinderfeest. Dat ándere grote kinderfeest – de eerste schooldag – lag dan amper twee weken achter ons.

Jezelf voornemens maken aan het begin van het jaar heeft zo zijn gevolgen. Om aan mijn dagelijks aantal stappen te komen, had ik tijdens het weekend mijn wekker zowaar al rond 06.00 u. gezet.

Nu het schooljaar zich stilaan op gang getrokken heeft en er zich, al dan niet verrassend, een nieuwe hittegolf heeft aangediend, richt mijn blik zich op mijn agenda. Gedaan met de vrije dagen waar ik zomaar mijn loopschoenen kon aantrekken.

Ik moet toegeven: ik ben iemand van de cijfertjes, uitdagingen en voornemens. Als die drie dan nog eens samenkomen, wordt het helemaal goed! Sinds iets meer dan een jaar beschik ik over een smartwatch.

“Oei, een afspraak vergeten!” Overvalt die beklemmende gedachte met bijhorend schuldgevoel u soms ook? Indien u “ja” antwoordt, wil ik u geruststellen: u bent ongetwijfeld niet de enige.Nochtans heb ik een agenda. Meerdere agenda’s zelfs.

Sommigen hebben er een haat-liefdeverhouding mee, anderen kunnen niet zonder, weer anderen zegt het helemaal niets. Ik moet bekennen dat ik mezelf aanvankelijk tot de laatste categorie rekende: ik moest niet hebben van een bakje zwart water met een eerder bittere nasmaak.

Bij het schrijven van dit stukje hebben we net een aantal zonnige – of toch ten minste droge – dagen achter de rug. Een middagdutje heeft me opnieuw wat kracht gegeven nadat ik, samen met een kameraad, een groep enthousiaste jongeren die een van eten heb voorzien.

Hoe ik er toe kwam, weet ik helaas niet meer. Misschien was het een gevolg van een vreemde kronkel genaamd “associatief denken”. Wat doet een mens al niet wanneer hij nog maar eens de loopschoenen aantrekt om een training af te werken?

Wanneer de krokussen in bloei komen, de ergste winterkoude achter de rug lijkt te zijn en de bomen langzaam beginnen te botten, gebeurt er iets onverklaarbaars: sommigen hijsen zich in de gekste outfits. Ze boeken online een mooi hotel of een appartementje, dromen maanden op voorhand van wat hen te wachten staat en kopen uiteindelijk…

De Kastaars. De Gouden Schoen. De Kristallen Fiets. De Ensors. De MIA’s. De Jamies. De Gouden K’s. Het is maar een beperkte greep uit de overvloed van prijzen en awards die jaarlijks op ons af komen en waar elke zichzelf respecterende landgenoot op kan hopen. Is er überhaupt nog wel iemand in onze omgeving die niet zo’n prijs gewonnen heeft?

Soms zijn er van die momenten waarop je voelt dat je een dagje ouder wordt. Ik had het onlangs nog. Nee, ik heb het niet over die keer dat ik meer moeite had dan anders om het juiste been te vinden om vroeg uit bed te stappen.

Soms heb je zo van die dagen waarop alles interessanter lijkt dan datgene wat je zou moeten doen. Je begint vol goede moed – of met frisse tegenzin, dat kan ook – aan het wegwerken van dat lijstje waar met grote letters bovenaan “to do” geschreven staat.

Ik vraag me de laatste tijd af waarop de term “secondelijm” slaat. Gaat het om de snelheid waarmee je iets – of tegenwoordig ook “iemand” – vastkleeft (pakweg aan een muur of een kunstwerk)? Of gaat het eerder om de snelheid waarmee de actie die gevoerd wordt door de media opgepikt wordt en bijgevolg de wereld rondgaat?

Het wordt wel eens gezien als de ideale test voor koppels. Ik heb het hierbij niet over een deelname aan Temptation Island. Het gaat me ook niet om het opvoeden van kinderen of het samen zoeken van de lang naar uitgekeken vakantiebestemming…

Voel ik me nu een brandend vosje, een internetverkenner dat in de nieuwste versie een eigenaardig randje heeft of voel ik me toch eerder een verchroomd internetgebruiker? Ik weet het niet (meer).

Op het moment dat in een land niet zo gek ver hier vandaan brute tanks de rustige vrede verstoren, sijpelt het nieuws binnen dat bepaalde voetbalhooligans de eveneens rustige vrede…

 Heeft u dat ook: eens de eerste zonnestralen door de gordijnen priemen en een eerste lentedag aankondigen begint het te kriebelen? Je wil een lange wandeling maken, je fiets terug van stal halen, de benen scheren of wat dan nog …

Daar stonden ze dan. Dansend op papier zodat ze nog amper uit hun woorden raakten. Als rolluiken die na een zonnige dag nu eens op-, dan weer neergelaten worden banen mijn ogen zich een weg over de bladzijde. Met hernieuwde moed probeerde ik van…

Er verscheen een spontane glimlach toen ik de spontane reactie tot mij mocht nemen.  Helaas kon niemand die zien, omdat dat dekselse mondmasker de spontaniteit van mijn reactie wat teniet deed. Ik durfde ook niet anders dan het op te zetten: op de plaats waar ik was zou het niet dragen van een mondmasker een enorme onlogische zet van…

Terwijl in vele winkelstraten – die nu ongetwijfeld overspoeld worden door koopzieke Nederlanders in lockdown – sfeervolle kerstmuziekjes de gezelligste tijd van het jaar aankondigen, dwalen mijn gedachten af. Stilaan verschijnen de jaaroverzichten: geschreven, getekend, muzikaal, gemonteerd in sport- en actuabeelden.

Wanneer de dagen korter worden en de nachten langer, de dauw ’s morgens al iets langer op de velden en tussen de bomen blijft hangen en de maan door de bomen schijnt, begint mijn hart vol verwachting een tikje sneller te slaan. Op een zaterdag ergens midden november leg ik me languit voor de tv. Wat vroeger enkel door de…

Het leek wel lente toen ik fier met mijn petekindje op de foto ging, al was het al midden september. Een blijvende herinnering aan een onvergetelijke dag, dacht ik. Ik weet niet of hij hetzelfde dacht, al verrieden zijn guitige ogen dat hij van het moment genoot. Dit keer hadden we geen uitstapje gemaakt naar de dierentuin of een bezoek gebracht…

Stilaan zijn ze daar terug, de uitnodigingen voor feestjes allerhande. 1 september was dus niet alleen het begin van het schooljaar, maar blijkbaar ook het begin van de doorstart van ons sociaal leven. Het lijkt wel alsof alle huwelijken, verjaardagsfeestjes, fuiven en gewone bijeenkomsten met vrienden en familie moeten ingehaald worden.

Wanneer de sportzomer gedaan zal zijn, de zwart-geel-rode vlaggen opgeborgen en de internationale Belgische sportsuccessen weer druk besproken worden in de media, in de winkel, op café of op de werkvloer, wordt het weer tijd voor de dagelijkse herhalingen van FC De Kampioenen. Niemand kijkt ernaar en toch weet iedereen hoe het er aan…

Een riedeltje, een muziekje, een oorwurm … Niets zo vervelend en tegelijk ook vrolijk. Overvalt het u soms ook? U staat in de winkel, hoort zonder er veel acht op te slaan een lied en merkt dat uren nadien dat datzelfde liedje nog steeds speelt … in uw hoofd welteverstaan.

Ik moet een jaar of acht geweest zijn, maximum tien. Samen met mijn broers en ouders vierden we Pasen bij ons in de kerk, op amper een steenworp van het ouderlijk nest. Was het door de stress of was het gewoon de gang der natuur die ervoor zorgde dat ik net tijdens hét hoogfeest van het kerkelijk jaar naar het toilet moest?

Van zodra de eerste zonnestralen zich laten zien, zijn ze daar. Dan heb ik het niet over mieren die zich vrolijk laten betrappen op het zoeken naar allerlei zoetigheden. Ik verwijs ook niet naar vissers die schijnaar oeverloos zitten turen naar hun dobber in hat water. Natuurlijk heb ik het hier over de vele tientallen mensen – jong en oud – …

Wie wat vertrouwd is met onze Nederlandse taal, kent ongetwijfeld de uitdrukking “een café zonder bier”. Meestal komt ervoor nog iets te staan om de vergelijking compleet te maken. De afgelopen maanden kwam dat horribele café me meermaals voor de geest. Ik maak u even deelgenoot in mijn duistere gedachten.