Overkomt het jou ook soms? Je wordt wakker en nog slaapdronken besef je: “Oh nee, vandaag moet ik…” Je staat vervolgens met de nodige portie frisse tegenzin op om de slaap uit je ogen te wassen en met het spreekwoordelijke lood in de schoenen de dag tegemoet te wandelen. Klinkt het bekend in de oren? Ongetwijfeld wel. Nu ja, dat hoop ik.
“Dat hoop ik” … heb ik dat zonet werkelijk geschreven (of “gelezen” in het geval je dit blaadje op deze pagina openslaat om trouw deze column te lezen)? Wel ja, ik hoop het wel degelijk. Iets doen met frisse tegenzin …
In het slechtste geval heb je pech, in het beste geval heeft de werkelijkheid
je ongelijk gegeven.
“Hoop doet leven” zong een icoon van het Vlaamse lied decennialang
geleden al. Of deze oneliner nu eerst bestond, dan wel zijn klassieker die hij op de uitvaart van een van onze vorige koningen zong, laat ik in het midden. Het feit is dat hoop inderdaad leven geeft. Zo kreeg ik onlangs de bevestiging te horen dat ik een lang uitgestelde droom misschien toch kan gaan
realiseren. Het gaf me meteen vleugels en deed me al een aantal nodige stappen zetten. Iemand die ik ken en revalideert van een zware sportblessure merkt dat hij steeds meer kan … wat hem dan weer motiveert om door te gaan en niet op te geven, ook al doet het misschien pijn om trouw de
oefeningen te blijven doen.
Maar genoeg uitgeweid … nu even terug naar de frisse tegenzin waarmee ik dit schrijven begon. Zo’n dag had ik een aantal weken geleden. Soms loopt het leven al eens anders … en bijgevolg moet je soms ook dingen doen die je zelf niet zo heel graag doet. Als een man van middelbare leeftijd zou ik ondertussen kunnen zeggen aan al wie jonger is: zo gaat het leven nu
eenmaal. Het leven bestaat inderdaad – en gelukkig (hier ben ik weer met mijn vreemde soort van optimisme) – niet alleen uit
dingen die we graag doen. Net díe dingen zorgen ervoor dat we de waarde zien van de dingen waar we wél fluitend voor opstaan en die ons worden toevertrouwd.
Hoe het afgelopen is, die ochtend? Wel ja, het was een tweedaagse waarbij ik vorming geef aan een groep mensen die elkaar – op een paar enkelingen na – niet kennen. Het kost wel wat energie om hen
gemotiveerd te krijgen en oog te hebben voor mogelijke groepsprocessen. Toen ik er was en ik diezelfde avond de groep uiteindelijk voor me zag zitten, dacht ik: eigenlijk heb ik het nog zo slecht niet. Even door de zure appel heen bijten om uiteindelijk vast te stellen dat je dezelfde avond met de glimlach gaat slapen om de dag nadien enkel “fris” op te staan … laat dan de
tegenzin maar vallen!
