Volgende week speelt toneelgezelschap Berk en Breem ‘Save The Date’ in de Geer. Een toneelstuk over dates waar telkens een hoek af is. Al 133 jaar lang brengt Berk en Breem toneel in ons dorp. Vele markante acteurs en actrices bevolkten al die jaren de scène. Maar ook in het publiek zaten altijd opvallende figuren. Of zoals Dimitri Frenkel Frank schreef: “Niet alleen de acteurs, maar ook de toeschouwers moeten talent hebben”.
Solange van café Eduard was zeker zo iemand. Piekfijn uitgedost kwam ze altijd naar de première kijken op zaterdagavond in Eksel. De turnzaal van de jongensschool was de theaterzaal van dienst, de klas van het zesde studiejaar werd omgebouwd tot kleedkamer en de refter was het café. De spelers van Berk en Breem hadden een vaste stek bij Solange na de repetities. Ze waren er graag gezien. En andersom.
Op een keer stond ik er op de bühne. Hoewel dat eigenlijk al een groot woord is voor het houten podium. Het was meer een uit de hand gelopen opkelder. Maar goed, toneelspelers zien het graag groot. We speelden een wagenspel waarbij ik mijn bril kwijt was en het hele stuk naar mijn bril zocht. Op het einde van het stuk ga ik nietsvermoedend op mijn bril zitten en slaak ik een kreet van pijn. Het was muisstil in de zaal en ik hoor op dat moment die typerende stem met even herkenbaar accent toch redelijk hard fluisteren “Hij ‘eeft kevond zijn briel”.
Maar mijn eerste kennismaking met Solange dateerde van enkele jaren ervoor. In 1992 speelden we het frivole ‘Rose Garden’, een gedurfde komedie over een bar. Ik was pas lid en dan werd je ingeschakeld waar je maar kon. Helpen in het café tijdens de pauze en na de voorstelling bijvoorbeeld.
Dus toen Solange en haar gezelschap dat bestond uit Henri, Remi en hun vrouwen, de cafetaria binnenkwamen, bestelden ze naar -blijkbaar- goede gewoonte ‘5 cola tics die eruit zien als een icetea’. Zoals gezegd, het groen stond nog achter mijn oren en ik ging de bestelling halen. Onverrichterzake kwam ik terug aan hun tafel met de melding “Dat we geen Icetea hadden”.
De vijf keken eens verbouwereerd naar elkaar, wisten niet goed of ik het meende dan wel hen voor de gek hield. Tot Solange, die over voldoende mensenkennis bezat, de situatie doorhad en zag dat ik echt niet beter wist. “Vraak aan Jet akter den toog, die weet” zei ze op haar kenmerkende toon. Ze bedoelden namelijk precies wat ze zeiden: een cola tic met genoeg ‘tic’ dat de cola de kleur van Icetea kreeg. Wist ik veel dat Berk en Breem speciaal een fles jenever koud legde als Solange kwam. Cola tic stond ook niet op de kaart. Het was een voorrecht dat je moest verdienen. Zolang we in de jongensschool gespeeld hebben en ik was garçon, kreeg ik sindsdien op de première de vaste bestelling “5 Iceteas” met een knipoog en het nodige gegniffel van Solange.
Intussen kijkt ze al lang vanuit haar eeuwige viptribune naar de opvoeringen. En cola tic bestaat enkel nog in anekdotes en herinneringen. Het podium in de Geer is de titel bühne waardig en er staat Icetea op de kaart. Maar er zijn nog zekerheden: het publiek is nog altijd even talentvol als vroeger.
