Daar stonden ze dan. Dansend op papier zodat ze nog amper uit hun woorden raakten. Als rolluiken die na een zonnige dag nu eens op-, dan weer neergelaten worden banen mijn ogen zich een weg over de bladzijde. Met hernieuwde moed probeerde ik van deze acrobaten van de taal opnieuw woorden te maken, die dan weer op hun beurt zinnen bij elkaar puzzelen, totdat het geheel een verhaal wordt dat me doet wegdommelen in een andere sfeer…
Het zijn woorden die kundig bij elkaar gebracht worden door meesters die dan soms wel een bekende naam hebben en toch veeleer een onbekend gezicht blijven. Het gaat over verloren gewaande liefdes, over vriendschappen die op de proef gesteld worden, over trouw en ontrouw, vrede en oorlog…
Verhalen van mensen die echt bestaan hebben of verhalen van mensen die echt zouden kunnen bestaan hebben. Verhalen scherpen mijn geest aan…alleen niet nu. Want ik geef het op. Ik leg mijn boek opzij, doe mijn nachtlampje uit en maak me zo klaar om naar een ander dromenland te gaan. Ik staak de strijd. Ik staak de strijd met letters en met woorden. Ik staak de strijd met een verhaal dat ik zelf al lang niet meer kan volgen omdat vermoeidheid zich van me meester maakt.
Het ergste komt dan pas de daaropvolgende avond: heb ik dat al niet gelezen? Hoe zat het verhaal ook al weer? Moet ik nu écht een paar bladzijden terug om terug mee te zijn in het verhaal… Jawel, dat moet. En dat had ik kunnen voorkomen.
Elke ochtend maak ik me hetzelfde voornemen: deze avond ga ik eens vroeg naar bed. Tot het dan weer avond is en ik het voornemen naar de volgende dag overhevel. Waarom doe ik dat toch? Is het dan zo moeilijk om die ene mail, dat ene bericht, die ene opdracht uit te stellen tot de volgende dag? Gaat de wereld vergaan als ik nog even tijd neem voor mezelf en knus mijn bed opzoek?
Gelukkig zijn er boeken die er in slagen me elke avond in een andere wereld te doen belanden. Ik krijg ze meestal van de vriendelijke man of vrouw in de bibliotheek. Ze weten wellicht zelf niet welke verhalen tot leven komen en hoe de boeken in mijn eigen geest tot leven komen. Ze weten wellicht ook niet dat ik meer dan eens met een harde knal uit een beginnende nachtrust gewekt wordt wanneer het boek me plotsklaps ontglipt. Maar ach, morgen lees ik dan toch gewoon weer verder, nee?
