Administratie. You love it or you hate it. Bestaat er überhaupt wel iets tussenin? Ik denk dat ik tot de groep burgers behoor die groter is dan u misschien denkt: degenen die er met veel goede moed en dito voornemens aan beginnen, het dan even in een moment van zwakte lijken op te geven, om nadien met frisse tegenzin de brieven, documenten en eigen schrijfsels toch te klasseren. Om dan opnieuw van voren af aan te beginnen.
Och ja, waarom ook niet?! Een vreemd gevoel van voldoening bekruipt me telkens ik ook nog maar twee papieren heb opgeruimd en een nieuwe plaats heb gegeven om een aantal weken, soms zelfs slechts dagen, later vast te stellen: waar heb ik die nu weer gelegd?
Iets meer dan een jaar geleden kocht ik online een sportartikel met korting. De hele handeling van het online betalen probeer ik zo veel mogelijk uit te stellen, tot ik me gewonnen geef en mijn consumentisme te bovenhand haalt. Na geduldig wachten, kreeg ik het verlossende mailtje: ik kon het artikel gaan afhalen in de winkel. Pas thuis stelde ik vast dat er iets niet klopte: hadden zíj nu het verkeerde item geleverd of had ík nu een verkeerde bestelling geplaatst, feit is dat het vele maten te groot was. In alle eerlijkheid: de doos met het sportproduct heeft een jaar lang naast mijn kast gestaan. Trouwens: heel handig als het stopcontact waar je je gsm aan oplaadt zich dicht bij de vloer bevindt: zo’n doos brengt het op een gepaste hoogte.
Maar goed: ik heb dus een jaar lang een product bewaard waar ik niets mee ben. Misschien verkoop ik het later wel eens op een tweedehandssite, maakte ik mezelf wijs … Maar ja, me aan díe administratie wagen, is een heel andere klus. Dus bleef de doos stof vergaren. Tot voor kort!
Aangezien ik een nieuw product wou aanschaffen bij dezelfde winkelketen dacht ik: misschien kan ik het ene product nog omruilen, zodat ik korting heb voor het andere.
De kleine lettertjes bij de factuur van het eerste product zetten me met mijn uitstelgedrag terug met beide voeten op de grond: de termijn waarbinnen ik het product mocht omruilen was met een tiental dagen verstreken. Met de moed der wanhoop en een goed uitgekiende uitvlucht, die bovendien niet gelogen zou zijn, waagde ik me toch naar de winkel. “O ja,” zei de verkoper van dienst, “geen enkel probleem. U kan gerust iets nieuw kopen en dan halen we dat bedrag van het teruggebrachte product in mindering.”
Wacht eventjes: gaat dat zo makkelijk, zonder dat ik uitleg moest geven en zonder het opvolgen van hun zelf opgelegde regeltjes? En hebben ze me nu bovendien de korting die ik gekregen had bij de oorspronkelijke aankoop, ook teruggegeven? Uitstelgedrag wordt zo uitstelbedrag.
En ja, als men het in de winkel zelf al niet meer opvolgt, wordt mijn uitstelgedrag beloond. Hoe mooi kan het zijn?!
