Jezelf voornemens maken aan het begin van het jaar heeft zo zijn gevolgen. Om aan mijn dagelijks aantal stappen te komen, had ik tijdens het weekend mijn wekker zowaar al rond 06.00 u. gezet.
Omwille van werkgerelateerde verplichtingen zou ik anders mijn stappendoel niet bereiken. Een beetje planning bracht me er dus toe om op dit vroege uur uit mijn bed te komen. Niet dat ik er echt moeite mee had. Mijn dagelijkse streak (oh, zo lijk ik wel een van de vele jongeren voor wie dit woord heilig lijkt en onlosmakelijk verbonden met de app van een of ander sociaal medium) behalen vraagt nu eenmaal offers.
En waarom doe ik het? Gezondheid is een mogelijke verklaring … al is het niet de enige. Ik ben nu eenmaal iemand die bepaalde doelstellingen nodig heeft. Het zijn die doelstellingen die me doen volhouden, ook als ik er even geen zin in heb. Iets met doel en middelen, zo lijkt het wel. Een van de voornaamste redenen is de fierheid die me overvalt als mijn horloge me proficiat wenst: “u hebt uw dagelijks stappendoel bereikt”, lees ik dan. Wees eerlijk: dat werkt toch opbeurend?
Het is toch heerlijk origineel dat de horlogefabrikant op het idee gekomen is om mensen op die manier aan het bewegen te krijgen? Nu ja, misschien laat ik me vangen door die bedrieglijk persoonlijke boodschap die ongetwijfeld veel andere mensen ook te zien krijgen. Het alternatief is misschien wel een kwaad kijkende smiley wanneer ik mijn streak verbreek? Of erger: dat mijn persoonlijke horloge-assistent me zou laten vallen (figuurlijk dan).
Ondertussen hebben mijn horlogeassistent en ikzelf toch al een relatie van ruim anderhalf jaar … en die relatie wil ik niet op het spel zetten.
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik de laatste maanden de smaak van het wandelen wel te pakken heb gekregen. Het is nu ook geen doelloos ronddolen meer. Met een podcast in de oren mezelf al wijsheid opdoend doorheen de straten begeven en nieuwe wegen ontdekken: het heeft wel wat. ’s Morgens in alle vroegte de veters binden om in de eerste herfstkoude de weg op te gaan, kan ik u ook alleen maar aanraden. Je ziet de dag als het ware ontwaken: je waant je even alleen op de wereld. Zo nu en dan zie je doorheen de ramen al wat licht schijnen. Wat zouden die mensen op dit uur toch aan het doen zijn?
Misschien genieten ze gewoon van elkaars aanwezigheid, ’s morgens.
En stellen ze zich over mij net dezelfde vraag.
