“Oh maar, meneer, dat is graag gedaan!” Of het een standaardantwoord is op een eenvoudig “dankjewel” weet ik niet. Wat ik wél weet is dat die eenvoudige bedanking deugd leek te doen aan wie ze mocht horen.
Er verscheen een spontane glimlach toen ik de spontane reactie tot mij mocht nemen. Helaas kon niemand die zien, omdat dat dekselse mondmasker de spontaniteit van mijn reactie wat teniet deed. Ik durfde ook niet anders dan het op te zetten: op de plaats waar ik was zou het niet dragen van een mondmasker een enorme onlogische zet van me zijn. Midden januari werd ik namelijk uitgenodigd voor een derde prik. Derde keer goede keer… ik hoop dat het ook geldt voor de zogeheten boosterprik. Op die manier hoop ik dat het coronavirus me niet klein zal krijgen.
Ook nu stonden ze er: op verschillende plaatsen. Akkoord, ik had ze liever op een andere plek in Peer zien staan, gezien de wegenwerken en de bijhorende wegomlegging die in België toch altijd voor wat onzekerheid zorgt. De laatste meters op weg naar het vaccinatiecentrum boog die onzekerheid meteen om naar een gevoel van opluchting: vanaf hier kán en mág het gewoon niet meer misgaan.
Ze stonden er: de vrijwilligers om me de goede weg te tonen, mijn handen te sprayen, mijn identiteitskaart te controleren, me de weg te wijzen naar de verpleegster die me uiteindelijk zou vaccineren. En nee hoor: ook nadien was het nog niet gedaan. Op weg naar de wachtzaal kwam ik er nóg een tegen. Zou dat besmettelijk werken, dacht ik dan? Wat mocht vrijwilligheid even aanstekelijk zijn als het coronavirus? Zou de wereld er dan niet helemaal anders uitzien?
Want je ziet ze overal, die vrijwilligers: op scholen, in jeugdbewegingen, in de sportclub, als attente buurtbewoner voor eenzame bejaarden, bij ziekenbezoek… Ze maken de wereld ongetwijfeld wat mooier. Misschien bent u zelf ook wel een van die vrijwilligers?! En vergis u niet: het zijn geen mensen die “vrij gewillig” zijn … Nee, het zijn mensen die zich vrijwillig – in alle vrijheid en met hun volledige wil – inzetten voor anderen. En waarom doen ze dat? Ze doen het niet om rijk van te worden. Ze zullen er ook niet altijd respect voor krijgen, laat staan dat ze de vrije tijd die ze er insteken zullen terugkrijgen.
Misschien doen ze het wel uit dankbaarheid voor wat anderen ooit voor hen deden of voor het groepsgevoel dat ontstaat als ze samen ergens voor gaan of wie weet wel om zich even goed te voelen. Wat hun reden ook is: verdient het niet een eenvoudige “dankjewel”?
Daarmee is niet alles, maar toch wel veel betaald!
