Ja, ik beken, ik ben er eentje, een man die blij is met de uitvinding van het global positioning system of kortweg de GPS. Nee, we zijn niet met veel of toch niet met veel die het durven toegeven, maar we bestaan. En geef zelf maar toe, om naar de bakker om de hoek te gaan nog net niet, maar om even tot in Retie of om op je werk te raken…De GPS is gewoon niet meer weg te denken uit ons of toch zeker mijn leven. Zo zeer zelfs dat ik mezelf tijdens de zomermaanden soms afvraag hoe de generatie voor ons op hun vakantiebestemming raakte voordat hun verlof om was. Oriëntatiegevoel, ik heb er nooit echt feeling voor gehad. Ik vrees zelfs een beetje voor een mal functionerend oriëntatiegen.
Maar terug naar mijn redding, de alleswetende wegbegeleidende spraakwaterval. Laat me even een anekdote vertellen om te duiden hoezeer ik de GPS nodig had… We spreken ergens rond de eeuwwisseling, toen ik nog dagelijks de trip Antwerpen-Hasselt maakte. Iedere dag stond ik ‘s avonds in de file aan het klaverblad te Lummen. 2 jaar lang. Zo lang en dikwijls, dat ik zelfs, ondanks de prachtige job die ik had, uitkeek naar openstaande vacatures. Echt niet te doen. Van Antwerpen tot Lummen was in die tijd nog te doen, maar dan in Lummen, altijd weer, file! Klaverblad op, richting Brussel aanschuiven, levensgevaarlijk invoegen richting Hasselt om dan eindelijk na een uur en 10 minuten gefrustreerd thuis aan te komen.
Tot er op een dag een nieuwe collega begon, woonachtig in Diepenbeek die voorstelde om samen te rijden. ZIJ zou mij oppikken. Dus de volgende maandag reden we samen naar Antwerpen. Dagje werken en ‘s avonds terug. Ook nu weer vlotjes van Antwerpen tot Beringen… ietjes vertraging, maar vlot. Maar dan kwam Lummen. Maar wat deed ze? Niet het Klaverblad op! Niks richting Brussel! Gewoon rechtdoor, rechtstreeks naar Hasselt! Blijkbaar moest ik het Klaverblad helemaal niet nemen. 2 jaar file!
Ik denk echt dat oriëntatie iets aangeboren is en dat het ergens in de genen moet zitten. Alleen vraag ik me ondertussen af of ik überhaupt dat gen heb. Volgens mij is het bij m’n geboorte de weg kwijtgeraakt onderweg naar de juiste plaats in mijn hersenen.
