Vrijdagavond, medio oktober. Adele lanceerde vandaag haar nieuwe nummer en ik heb eindelijk tijd om door de foto’s van BoslandTrail te gaan. Het zijn beelden die emotioneren!
Ja, ik vertoef momenteel wat in een zwart gat. De laatste hangende ijzers krijgen hun plaats. Er wacht nog een opslagplaats vol opruimwerk en op mijn eerste vrije vrijdagavond trekt een najaarsonweer over die de herfst eindelijk aankondigt, alhoewel de bladeren verkiezen nog te blijven hangen.
De commentaren op sociale media, de reportages in de traditionele media, de handgeschreven brieven met dankwoorden drogen op. Ik duik ons digitaal fotoboek (lees: Flickr) in om weer even het gevoel binnen te krijgen. Het lukt niet zo makkelijk.
Ik besluit enkele sprekende beelden te selecteren en op te slaan op mijn harde schijf. Wat Adele en vooral de rode wijn, maken het makkelijker om even weg te zinken. Maar het vergt tijd en energie om het gevoel weer op te rakelen. Terwijl Adele zingt over haar wereldwonderen in ‘Hometown Glory’, besef ik dat het tijd wordt om te lossen.
We moeten lossen om weer vooruit te kunnen kijken. Op 19 november bedanken we onze vrijwilligers en komen de verhalen die niet op beeld gelegd zijn nog een keertje boven. Maar eerlijk, ik zal dan al met een kop vol muizenissen over die volgende én vijfde editie meeluisteren.
Als de bladeren nu ook nog eens gaan lossen, kan de herfst en winter komen. Want iedereen die ooit een evenement heeft getrokken weet; de zomer wordt in de donkere maanden gemaakt.
