De eerste vrijdag van juli, 8u, het benkske op het Marktplein. Daar stonden we weer. Voor de veertiende keer intussen. 9 vrienden, mannen tussen 44 en intussen 50. Leeftijd is maar een getal.
Het tijdstip en decor vormt de start van de jaarlijkse driedaagse fietstocht. Een terugkerend hoogtepunt in onze vriendengroep. Zoals veel goede ideeën is ook dit aan de toog ontstaan. “Als we eens naar Westvleteren fietsen?” zei iemand op een onbewaakt moment. We drinken al eens graag een trappist en het was de mythische status van Westvleteren die ons aantrok. Onmiddellijk was iedereen voor het idee gewonnen, de Trappistentrappers waren geboren. Zo gemakkelijk ging dat.
Bovendien waren we de paters-trappisten nog iets verschuldigd. De kern van onze vriendschap ligt binnen de KSA en we waren allen nauw betrokken bij de bouw van de lokalen in de Sportlaan. Eén van de voorwaarden om het predikaat ‘trappist’ te mogen dragen, is dat ze een deel van hun winst afstaan aan een goed doel. En wij mochten, na een bedelbrief van pastoor Jempi, plots een niet onaardig bedrag op de rekening van de KSA aantreffen van die paters-trappisten. Dat verdiende, zoveel jaar later, een bedanking in de vorm van een fietstocht naar West-Vleteren. Al was het maar omdat we toch iets van een alibi moesten hebben.
En sindsdien zijn we dat blijven doen. Eénmaal alle trappistenabdijen bezocht waren, vonden we wel een nieuwe bestemming. Maar het is eigenlijk niet de bestemming die er toe doet, dan wel de weg ernaar toe. (Rechtstreeks uit een kalender van Bond zonder Naam). Als we dan samen herinneringen ophalen, wordt die eerste tocht steeds zwaarder en heldhaftiger, dat hotel tijdens die tweede tocht steeds smeriger en die storm in Bertrix neemt elk jaar met één beaufort toe.
Sommigen kennen elkaar al meer dan veertig jaar. We waren leider bij de KSA, stonden naast elkaar toen we trouwden of rouwden, feestten samen bij geboortes en verjaardagen. Op zich niks bijzonders eigenlijk. Een vriendengroepje zoals er zoveel zijn ontstaan bij de KSA. Laat dat alvast één reden zijn om je kinderen naar de jeugdbeweging te sturen: je maakt er vrienden voor het leven. (Naast al die andere dingen die je er oppikt en meeneemt voor de rest van je leven).
Vaak lees je in interviews veel dure en grote woorden over vriendschappen. Daar doen we niet aan, we zijn nuchtere Noord-Limburgers. Elke eerste vrijdag van juli, 8 uur aan het benkske. Zonder veel woorden is dat de grootste ode aan vriendschap.
