Na mijn eigen verjaardag begint het te dagen… Wat met de andere belangrijke leden van mijn familie?
Helaas zijn mijn grootouders daar niet meer bij, want die hebben allemaal het tijdelijke al verwisseld voor het eeuwige, zalige leven aan de andere kant van de regenboog. Mijn kleine broertje is nog te jong, en hopelijk nog lang niet toe aan zijn proefstuk. Onze papa zit spijtig genoeg ook al meer dan 15 jaar te petanquen in den blauwen hemel, hopelijk samen met opa. En mama, daar wil ik gewoon nog niet bij stilstaan. Die moet 100 jaar worden.
En toch zijn er nog steeds mensen die heel belangrijk zijn; zoals mijn meter. Het leven heeft haar niet gespaard, is niet altijd lief voor haar geweest. En toch is ze een voorbeeld.
Toen ik 18 werd kreeg ik een zilveren ketting en ring, en ‘toen was het wel genoeg geweest’ want ze kon niet meer betalen. Ze is nooit gestopt met geven. En ik ben nooit gestopt met de ring te dragen. Hij is al hersteld en bijgepast door de juwelier, maar nooit verlaten. Net zoals ze mij nooit zal verlaten. 23 jaar later heb ik nog steeds zoveel respect en ontzag voor haar, no matter what. En dus verdient ze voor haar 60e verjaardag ook een sprookje. Dat ik nog aan het schrijven ben. Ik heb wel iets in gedachten, maar nieuwe inspiratie is altijd welkom. Jullie kennen mij ondertussen 😉
Kus van Katrien, hopelijk ondertussen jullie muze.