Ja, de titel is misschien een beetje wishfull thinking, of vooruitlopen op de feiten. Enfin, hoe je het ook wil noemen. Maar uiteindelijk gaat het wel waarheid worden. Alle gekheid op een stokje, een titel had ik nodig. Eentje die aanspreekt. Want back by popular demand, dat moeten we vieren met een binnenkomer van jewelste! En nu over tot de orde van de dag.
Welke dag? Misschien vandaag. Zonovergoten. Mooi. Warm. Maar droog. Té droog. Terwijl iedereen geniet van de zalige temperaturen, heb ik er toch mijn bezorgdheden over. Maar zoals onze populaire weerman – ook gekend als ‘Ruben’ – zegt: laat los waar je geen vat op hebt. Dus doen we dat. Loslaten. Soms al wat meer dan anders. En zo mijmeren we door…
Over die tomatenplantjes die dit jaar toch wel echt mislukt zijn – dan kopen we er toch gewoon wat bij de Friet. Over de luizen die mijn roos aan het koloniseren zijn – goed om de lieveheersbeestjes naar de tuin te lokken, op zoek naar een smakelijk hapje. Over die gigantische lap onkruid die mij in mijn gezicht staat uit te lachen – ten oorlog met het harkske! Ook nog goed voor de beweging en buitenlucht. Voor alles een oplossing. En voor elke oplossing een probleem.
Kijk, de eerste limoentjes groeien aan onze boom! En de jaarlijkse cadeautjes van de mesthoop – daar is het kerstmis in mei – beginnen te komen: weer wat gekiemde avocadopitten, een verdwaalde tomaat, wat pompoenen, zelfs een tulp die ik nooit gekocht heb. Danku vogels! Het bos geeft en neemt, en ik neem gretig af.
Ik kijk er al naar uit om straks eindelijk die – veel te late – zaadjes in de grond te steken bedenk ik mezelf net, terwijl ik fluitend door de Kasteelstraat richting Postel rijd. Of was het Mol? Of Mossel, zoals ik ooit met een slaperig hoofd verkeerdelijk heb geopperd… Terwijl de grote gele hemelse bol vrolijk door de bomen schijnt weerklinkt op de radio een liedje met heel wat herinneringen… Aaaa the Dire Straits, onze papa zijn favoriete band. Of althans, dat denk ik toch. Terwijl ons mama droevige herinneringen heeft aan ‘Ticket to heaven’, dat een paar dagen voor zijn dood voorspellend weerklonk op de radio, herdenk ik hem liever met het nummer dat nu – veel te luid – door mijn boxen schalt. Walk of life, dat past veel beter bij hem, en zo zou hij ook herinnerd willen worden, terwijl hij grinnikend vanuit den hogen hemel meekijkt. De volumeknop gaat nog wat hoger.
En het werd zomer…