De zon schijnt, mensen lachen, koffers rollen richting vrijheid. Het leven lijkt uitbundig in deze maanden. Terrasstoelen schuiven, kinderen rennen, de lucht ruikt naar zonnecrème en vers gemaaid gras. Alles ademt lichtheid.
Maar rouw kent geen seizoenen. En verlies neemt geen pauze.
Juist in de zomer, wanneer de wereld ontspant, kan het gemis scherper aanvoelen. Want waar anderen hun dagen vullen met zorgeloosheid, voel jij misschien alleen maar leegte. De stilte van een lege stoel aan de ontbijttafel. De herinnering aan samen ijsjes eten, zand tussen de tenen, flarden van een stem die er niet meer is.
Vakantie maakt ruimte, maar in die ruimte kan verdriet ongenadig hard binnenkomen. Alsof het gemis zich groter uitstrekt wanneer de dagen langer zijn. Er is minder afleiding. Meer tijd om te voelen wat je liever wegstopt.
En terwijl de wereld verdergaat, lijkt jouw tijd stil te staan.
Rouw is geen sombere regenwolk in de herfst; het kan ook een felle zon zijn die brandt op een plek waar nu niemand meer schaduw biedt. Het kan voelen alsof jij tegen de stroom in leeft, terwijl de rest meedeint op het ritme van vrolijkheid en zon.
Soms schaam je je bijna voor dat verdriet. Alsof het niet past bij de sfeer van lichtheid om je heen. Maar rouw hoeft zich niet aan te passen. Ze mag bestaan, ook op zomerse dagen. Je mag huilen in je hangmat. Terugdenken aan een stem die niet meer klinkt. Je mag een dag overslaan of stil worden te midden van andermans geluk.
Want verlies reist met je mee. In je koffer, je hart, je herinneringen. Soms verstopt het zich tussen strandlakens en zonnebrillen, maar het is er. En heling? Die hoeft niet groots te zijn. Soms zit het in het zachtjes toelaten van wat er is. In het benoemen van de lege plekken, zonder schuld. In het geven van ruimte aan je verdriet, juist omdat het zomer is.
Laat de zon maar schijnen.
Laat de wereld maar draaien.
Jij mag rouwen.
Ook nu. Juist nu.