We spraken ooit dagelijks. Over alles en over niets. Soms was het enkel een emotie of een stom filmpje, maar het was genoeg. Jouw aanwezigheid was vanzelfsprekend, veilig. Tot het langzaam stiller werd. Geen ruzie, geen grote woorden. Gewoon… minder. Tot het niets werd.
Er kwam geen afscheidsmoment. Geen gesprek met conclusies of duidelijke breuk. Alleen een reeks van uitgestelde antwoorden, vergeten afspraken en berichten waar niets meer op kwam. En dan ineens besef je: dit was het. Dit is hoe het eindigt.
Het verlies van een vriendschap is een rouwproces zonder rituelen. Geen bloemen, geen begrafenis, geen kaartje in de bus. En toch is het rauw. Omdat vriendschap ook liefde is. Omdat vriendschap soms voelt als familie, gekozen in plaats van gekregen. We praten vaak over rouw als iets wat volgt op de dood. Maar soms rouw je om iets dat nog leeft. Iemand die gewoon doorgaat met zijn leven, zonder jou erin. Iemand die misschien niet eens merkt dat jij rouwt. Dat maakt het verwarrend en pijnlijk. Want hoe verwerk je een verlies dat niemand erkent?
Er is geen grafsteen om naartoe te gaan. Alleen herinneringen die opduiken op willekeurige momenten: een liedje, een geur, een plek waar jullie ooit samen waren, veel foto’s. En in plaats van troost, knaagt het. Omdat je geen antwoord hebt op het waarom. En misschien ook nooit zult krijgen. Maar het mag er zijn. Dit stille verdriet, deze onzichtbare rouw. Ook als anderen het niet begrijpen. Ook als je zelf twijfelt of het wel ‘erg genoeg’ is.
Want elke vorm van liefde laat sporen na. En elk afscheid, ook zonder woorden, verdient erkenning.
Met warmte,
Debbie Van Uytvange