Het was een schitterend idee waar ik me al maanden op verheugde. Midden in de nacht, boven in een kansel, ergens in een bos waar de herten de dienst uitmaken. Geen jachtgeweer, geen camera; gewoon zitten en luisteren. De Ardeense ‘wildernis’ in zijn pure vorm.
Ik had me strategisch opgesteld. Jas dicht, thermoskan binnen handbereik, rug tegen het hout. De nacht ademde in stilte, alleen onderbroken door het zachte ruisen van de bladeren. Maar toen, uit het niets, kwam het.
Een oergeluid. Diep, rauw, alsof een boom zichzelf uit de grond stond te schreeuwen. Het eerste burlen van de nacht. Het galmde door het dal, trilde ergens diep in mijn borstkas. Even gebeurde er niets. Alsof het bos inhield, wachtend op een antwoord. En ja hoor. Verderop, een tweede roep. Lager, langer, een duel zonder wapens. Ik voelde me een indringer in een eeuwenoud ritueel. Twee herten, onzichtbaar in het donker, bepaalden wie hier de koning was. De echo’s stuiterden tegen de bomen, terwijl ergens links van me iets onzichtbaars door het struikgewas schoot. Ik besloot dat het een onschuldig zwijn was. Of een wolf. Eén van de twee.
De nacht kabbelde verder. Af en toe een burl, dan weer stilte. De mist kroop langzaam over de velden. En ik? Ik bleef zitten. Want als de herfst een stem heeft, dan klinkt hij precies zo.
Tegen de ochtend trok de kou in mijn botten en de cafeïne was op. Tijd om te vertrekken. Maar terwijl ik de ladder afdaalde, wist ik één ding zeker: sommige nachten laten je niet los.
Die nemen je mee, als een echo in je hoofd.