Ergens in de schaduwen van de digitale jungle, tussen het gezoem van laptops en het licht van te felle schermen, schuilt een mysterie dat docenten en werkgevers al eventjes bezighoudt: waar zijn de soft skills gebleven? Als docent digitale media stapte ik met de nieuwsgierigheid van een veldwachter de klas Digitale Media en Print binnen, vastbesloten om te zien of die vaardigheden nog in het wild rondliepen. Zoals ooit dat ene damhert dat uit het niets opdook op een lentedag… je kent het wel.
De expeditie begon nochtans hoopvol. Een groep cursisten zat druk te typen. Waren ze in overleg over hun groepsproject? Helaas. Van dichtbij bleek het vooral GIF’s, emoji’s en “idk mss”. Articulatie was duidelijk vervangen door internet-hiërogliefen. En grammatica? Ach, die rode kringeltjes doen dat werk wel.
Bij een volgend team zag ik hoop op leiderschap of samenwerking. Ze waren een presentatie aan het voorbereiden. Tenminste, dat dacht ik. De discussie ging vooral over wie “moest” presenteren. De ongeschreven regel: wie zich niet ziek voelt, is de pineut. Iemand had zijn hoodie zo diep over zijn hoofd getrokken dat ik me afvroeg of er nog wel genoeg zuurstof binnenraakte.
Dieper in het klaslokaal ontdekte ik zowaar een bijzonder exemplaar: een student die oogcontact maakte én een fatsoenlijke handdruk gaf. Een relikwie uit een vergeten tijd. Voor ik hem kon ondervragen, werd hij alweer opgeslokt door Slack, waar gesprekken terugvallen op halve zinnen zonder leestekens. Overprikkeld? Ik dacht eerder: onderbelast, maar goed.
En zo blijft de vraag: zijn soft skills echt verdwenen, of dutten ze gewoon even? Misschien moeten we accepteren dat communicatie een nieuwe vorm krijgt. Of misschien kunnen we die vaardigheden herintroduceren, maar dan in een app met pushmeldingen en een beloningssysteem.
Tot die dag blijft mijn zoektocht voortgaan. Mocht iemand een kolonie empathische, communicatieve studenten gezien hebben, laat het me weten. Ik kom meteen kijken.
Ask Cas