Het begint in ons gezin zo rond september met vier verjaardagen. Daarna komt Sinterklaas, Kerstmis, en Nieuwjaar. Cadeautjestijd is geëvolueerd naar cadeautjestrimester. Je moet weten dat ik een hele slechte cadeautjeskoper ben. Het lijkt alsof iedereen erin slaagt om per cadeautjesevenement een strakke voorbereiding te hebben, waarbij ze minstens een maand op voorhand op jacht gaan naar het meest originele cadeau, zodat ze nog tijd genoeg hebben om dit ook nog eens origineel te presenteren.
Met Nieuwjaar is mijn cadeau-inspiratie volledig op. De kinderen hebben het cadeautjestrimester alles gekregen wat hun hartje begeert omdat ze met hun cadeaubonnen rechtstreeks naar de speelgoedwinkel zijn gelopen. Dus nadat ze op Nieuwjaarsochtend bij het ochtendkrieken hun nieuwjaarsbrief hebben voorgelezen, krijgen ze naar jaarlijkse traditie een zak snoep met een centje bij.
Dat is trouwens een familietraditie. Zo lang ik me kan herinneren, kregen we thuis na de slotzin “Hechtel, 1 januari 19..’ een snoepzak en wat geld in onze handen gestopt. Achteraf bezien was dat waarschijnlijk een weldoordachte keuze, zodat mijn ouders zich na deze ochtendlijke verplichting nog heel even konden omdraaien en de opkomende kater konden uitstellen. Wij waren immers wel even zoet met het verorberen van de snoepzak.
Nieuwjaarsochtend verliep dit jaar echter een beetje anders, want voor het eerst in jaren werd ik uitgeslapen wakker (de avondklok, weet je wel), geen kleine oogjes en geen hoofdpijn. Fris en monter sprong ik mee uit bed met de kinderen, genoot ik klaarwakker van de nieuwjaarswensen (er kwam zeker vijf keer ‘bubbel’ in voor) en overhandigde ik de kinderen hun snoepzakje (“die cent stort ik wel, jongens”).
Eenmaal beneden stortten de jongens zich op hun snoepzak. Dat tafereel was als ouder even slikken. Kinderen met een blauwe mond vol kleurstoffen en stijf van de suiker, ik snap waarom dit beeld een kater, wazig zicht en te weinig slaap nodig heeft om te kunnen verwerken. Ik heb nog geprobeerd om dit ochtendlijk snoepfestijn door de vingers te zien, maar na een uur heb ik de zakjes geconfisqueerd en veilig in de snoepkast opgeborgen, waar alleen grote mensen aan kunnen.
Enkele dagen later hoorde ik mijn kinderen het gesprek aangaan met hun nichtjes van ongeveer dezelfde leeftijd. “Wat heb jij gekregen met Nieuwjaar? Ik een snoepzak en geld.” “Ik ook een snoepzak en geld, maar toen ik deze morgen opstond zag ik dat mijn papa al de snoepjes had opgegeten.” “Ja, bij mij heeft mijn mama dat ook gedaan.”
Volgend jaar toch maar wat langer in bed blijven liggen.
