Ik kwam afgelopen week een oud-leerkracht van mijn middelbare school tegen in de winkel. Ik ging de winkel binnen en hij stond aan de kassa. “Dag Mama van Twee*!”, riep hij naar me. “Goedemiddag!”, antwoordde ik terug. Ik ging ervan uit dat het hierbij bleef en wilde verder wandelen. “Alles goed met jou?”, breidde hij hier nog aan vast. “Jazeker!”, zwaaide ik beleefd en ging de winkel binnen.
Terwijl ik verder door de winkel struinde, bedacht ik dat ik ook best gevraagd had hoe het met hem ging. Maar ja, zo van dat lange afstandsroepen door de winkel is ook maar ongemakkelijk. Voor onszelf en toehoorders. Bovendien waren dit gewoon beleefdheidsuitwisselingen. Alles goed? Ja hoor, met jou ook? Jazeker. Allé, fijne dag nog.
Maar hij had het ook gewoon bij ‘dag’ kunnen houden. Dat was ook al beleefder geweest dan ik had verwacht. Niet dat ik onbeleefdheid verwacht, maar in deze mondmasker- en coronakilos-tijden was ik toch oprecht verbaasd dat een leerkracht waar ik 20 jaar geleden les van gekregen heb, mij nog herkende.
Ik heb het daar best wel moeilijk mee, met die coronakilo’s. Vooral omdat ineens heel Hechtel-Eksel aan het wandelen, fietsen of lopen geslagen is. Mijn sociale media worden overspoeld met kennissen die plots loopresultaten delen, vrienden die wederom een selfie hebben getrokken op een avondlijke wandeltocht en kameraden die elkaar kudo’s geven.
Des te meer ik die zaken zie, des te meer ik op mijn ongemak geraak. Hmm, ik heb me niet voorgenomen om in 2021 een halve marathon te rennen. De enige fiets die ik bezit is een oude damesfiets die me voornamelijk van en naar de winkel brengt en ’s avonds ben ik blij dat ik mijn zetel zie na een lange werkdag!
“Dag Mama van Twee*, alles goed met jou? Awel, nu ge er over begint, ik zit nog niet zo heel goed in mijn vel. Ik ben de moed aan het bijeen rapen om die coronakilo’s aan te pakken, maar het lukt niet altijd zoals ik gehoopt had. Alleszins, ik ben mijn best aan het doen om mezelf weer graag te zien.”
Misschien dat de toehoorders die aan de kassa staan aan te schuiven dan even opkijken van hun smartphone, proberen uit te vinden waar dat langeafstandsroepen doorheen de winkel vandaan kwam en bij zichzelf denken: “Zou ik dan toch niet de enige zijn die worstelt met die stomme coronakilo’s?”.
