Tourneé minerale hadden we net overleefd, of daar diende de volgende uitdaging zich alweer aan. The veggie challenge: heel maart geen vlees.
Een vegetarisch maaltijd af en toe kan zeker geen kwaad. Maar een hele maand? Ik waagde me aan een vegetarisch gerechtje uit de Libelle. Dat kon niet mislopen. Het is soms balanceren op een dunne koord want de jongste twee kinderen zijn, om het in het ABE (Algemeen Beschaafd Eksels) te zeggen: echte ‘Keverèèrs’. Prachtig woord. Zelfs als je niet weet wat het wil zeggen, hoor je het al aan het woord zelf.
Bloemkoolhamburgers dus. Kom jongens, GSM’s weg en aan tafel. “Ik lust het wel, maar ik ben er niet voor” zei de oudste diplomatisch. “Moet ik alles opeten?” probeerde de middelste. En aan de jongste is helemaal geen groot diplomaat verloren gegaan. “Dit is gewoon niet te eten. Het blijft wel nog altijd bloemkool.” Voorlopig geen vegetariërs onder ons dak. Maar de strijd is nog niet gestaakt. Die pasta met knolselder van Jeroen Meus krijgt ook nog een kans, maar dat weten ze nog niet.
’s Avonds zien we op TV iemand die rustig in een restaurant zit te roken. De oudste zoon is heel verwonderd “Die roken gewoon aan tafel! In. Een. Restaurant!”. Ik moest eens lachen. “Dat is niet eens zó lang geleden” zeg ik. “Je zat smakelijk te eten en aan de tafel langs je zaten twee rokers”. “Maar dan zeg je daar toch iets van?” Euh nee… De verwondering op hun gezicht werd steeds groter toen ik de kinderen vertelde dat roken overal kon en mocht. Op restaurant, café, op de trein, in het vliegtuig,… Roken tijdens een concert van de fanfare in de turnzaal (!) van de school? Doodnormaal. Roken op kantoor? Alledaagse zaak. Of, en toen waren ze helemaal verbijsterd: elke afdeling in het ziekenhuis had een eigen rookzaal.
Tijden veranderen. Binnen twintig jaar ziet de wereld er ook helemaal anders uit. Wie weet vertellen jullie wel tegen je kinderen: “En vroeger at gewoon iedereen vlees op restaurant. Stel je voor!” of “Je kan je het niet voorstellen maar je zat in dezelfde ruimte als mensen die alcohol dronken”. Of ben je binnen twintig jaar beschaamd om even op je GSM te kijken tijdens een etentje?
“Wat als dat de toekomst is?” vraagt de oudste. “Ik zou het verschrikkelijk vinden”, zeg ik. “Altijd konijnenvoer met water en je GSM stiekem gaan checken op het toilet? Waarom?”.
Ik voelde het niet aankomen, maar hij had me er erin geluisd als een geslepen advocaat. De fuik was dicht. Ik was in de val gelopen zonder erg.
“Gewoon, ik dacht even dat ik deze middag al in het restaurant van de toekomst had gegeten” zei hij gortdroog.