Nu te zien op Netflix. Wildschut. Dé filmsensatie van 1985! Zo werd de film destijds aangekondigd. Hierin maakte ondergetekende samen met zijn klasgenoten zijn acteerdebuut. Een glansrol onder de figuranten, zo zagen we het zelf. Met onze eigen Jordy Van Roy in –zo voelden wij het aan- bijna een hoofdrol. Hij mocht omvergereden worden.
Jordy kreeg de rol na een auditie in de turnzaal van de jongensschool. We deelden de affiche met kleppers als Chris Lomme, Marc van Eeghem, Hidde Maas en Josse de Pauw.
Enkele weken later streek de filmploeg neer in Eksel. Werther van der Sarren speelde Dalsum: de plaatselijke politieagent, een soort van sheriff. Ik zie hem nog zitten in het Torenhof dat dienst deed als omkleedruimte en waar ook wij met enkele leerlingen even mochten wachten. De handtekening van hem op de achterkant van een bierviltje heb ik nog steeds.
De filmopnames in het dorp waren een evenement van formaat! Het krantenartikel erover in het Belang van Limburg vatte het in zijn slotzin allemaal mooi samen. “Zij die beweren dat er in Eksel nooit iets gebeurt, hadden overschot van ongelijk”.
De eerste opnamedag moesten we minstens twintig keer opnieuw de Kerkstraat oversteken, komende uit de Sint-Trudostraat. Twintig keer moest dezelfde vrouw bij de bakker buitenkomen en twintig keer moest sheriff Dalsum een vrachtwagen (van Essers, wat dacht u?) tegenhouden om ons over te laten. Maar wat deerde dat? Alleen al het langgerekte “En cut” horen roepen, was voor ons een sensatie.
De tweede draaidag staken we de straat over ter hoogte van de kerk richting ’t Swinneke. Daar kwam dan een Mercedes met een rotvaart uit de Kerkstraat gereden en wij moesten ‘angstig weglopen’, behalve Jordy. Die werd –spoiler alert- vakkundig van de weg gemaaid. Hoe het verder afloopt ga ik u niet verklappen.
Wel kan ik u meegeven dat de film destijds het label 16+ kreeg. Ik wilde natuurlijk graag in de bioscoop gaan kijken, maar dat was buiten mijn ouders gerekend. Die gingen eerst eens op prospectie. “Dat zal toch nog een paar jaar duren voor gij die film moogt kijken”. Een jaar later huurden we de film alsnog bij de videotheek. De band werd keurig doorgespoeld tot de bewuste scènes waarin ik meespeelde. Het heeft nog jaren geduurd voor ik de film in zijn geheel zag.
Enfin, meespeelde is misschien een groot woord. Eens door het beeld gelopen. Het is te zeggen: het beeld opvullen. Als je het beeld stilzet op de legendarische F* You-scène. En goed kijkt naar de achtergrond. Dat ventje met het blauwe jasje tussen Bjorn en Stefan. Een Oscar hebben we er niet voor gekregen. Toch lieten de hele opnames een diepe indruk na. We voelden ons op de speelplaats allemaal filmster in onze gedachten. Dat we nauwelijks te zien waren, deerde ons niet. Het jaarthema van de KSJ van datzelfde jaar 1985 voelde alsof het speciaal voor ons was verzonnen. En nog steeds brandend actueel. Ster of figurant, niemand aan de kant.
