Begin april. Er zijn nog zekerheden. Pasen lonkt, het weer heeft aprilse grillen en pa is jarig. Een prille zeventiger die elk jaar zijn verjaardag aankondigt met de woorden ‘Kom er ene drinken, maar bloemen noch kransen.” Waarmee hij wil zeggen dat we welkom zijn, maar zonder cadeaus. Wat koop je ook voor iemand die niks nodig heeft?
Dat was vroeger wel anders. Ik moet een jaar of twaalf geweest, zijn een eenvoudige berekening leert me dat hij toen 39 werd. Voor een cadeautje gingen we naar…Grafico in de Weverstraat. Eddy Cuypers hielp me verder. Hij was altijd wel in voor een grapje. Eddy kende onze pa goed en stuurde natuurlijk mee het moeilijke aankoopproces. Dat briefje van 100 brandde in mijn zak en de keuze was groot.
“Hier neem deze mok maar, daar gaat hij superblij mee zijn”. Hiermee rondde hij het lange dralen en treuzelen definitief af. Hoewel hij waarschijnlijk het woord zjat gebruikte, want mokken kenden we toen nog niet. Of toch alleen als werkwoord. “En het is echt van toepassing”, bevestigde hij mij nog eens in mijn keuze terwijl Liliane het zorgvuldig inpakte. Dus ik blij naar huis met een mooi cadeautje. En inderdaad: pa was blij met de mok. Hij heeft er jarenlang ’s morgens glimlachend zijn koffie uit gedronken. “Niet zeuren over de koffie, je wordt zelf ook oud en slap” stond er in mooie blauwe letters op.
Enkele jaren geleden kreeg ik voor mijn verjaardag ook een prachtig cadeau van mijn jongste zoon. Het was mooi ingepakt. Hoe hij er aan kwam, was me een raadsel. Ik opende het en herkende de mok meteen. “Echt een toepasselijk opschrift” lachte pa. “Ja, ja” voegde ik eraan toe, “maar jij was toen wel al wat ouder”.
Maar ik bleek zelfs nog 5 jaar ouder te zijn dan hij toen was. Of hoe je jezelf altijd jonger voelt. Die mok was bewaard met voorbedachten rade, dat was duidelijk. De rekening stond nog open. Wraak is een gerecht dat koud wordt opgediend.
Ik hou intussen mijn hart al vast want als pa er een gewoonte van gaat maken om oude cadeaus te recycleren, dan kan ik nog wat verwachten. Ik denk dan spontaan aan het gigantisch grote Rambo-mes in een mooie leren foedraal dat ik mezelf eens cadeau deed tijdens een schoolreis naar Oostenrijk in het eerste middelbaar. “Amai” zei pa, “Laat me dat eens bekijken”. Hij bekeek het aandachtig en ik zag het daarna nooit meer terug. Nooit Meer. “Zo een groot mes voor zo een klein manneke. Dat is geen speelgoed”. Hij had gelijk natuurlijk, maar zo zag ik het toen niet. Van mokken gesproken: toen was duidelijk dat ik dat alleen als werkwoord kende.
Volgend jaar wordt de jongste zoon 13. Als je hier dan een zoekertje leest “Te Koop: Vintage Rambo-mes. In uitstekende staat, slechts tweemaal uit de houder geweest”. Dan weet je het wel.
