De zee, het strand, de terrasjes op de zeedijk, … Ik ben er verliefd op. Jarenlang was dit als kind mijn vakantie. En nu liep ik daar zelf. Ontzettend veel herinneringen flitsten door mijn hoofd toen ik met mijn vrouw en twee kindjes langs de Noordzee wandelde: Voetballen in het zand, spurtjes trekken naar de zee, de papa’s die even “langs” die terrasjes gingen wandelen, …
Het zonnetje straalde en het waaide best hard. Niet ongewoon dus dat er aan de stralend blauwe hemel een aantal windvliegers voor het typische stranddecor zorgden. Dochterlief was er ontzettend door gecharmeerd. En toen kwam die vraag: “Papa? Gaan wij dat ook eens samen proberen?”
Even bleven we staan bij het dichtst bijzijnde winkelkraampje. Oei… Ik had nooit met een windvlieger op het strand gestaan. De enige ervaring die ik daarmee had waren de eindeloze pogingen van mijn eigen papa om het ding de lucht in te krijgen. Urenlang… Zolang zelfs dat het jongetje enkele meters naast ons die van hem al beu was en simpelweg had verankerd in het zand. Ik pakte mezelf bij elkaar en zei: “Natuurlijk lieverd! Kies er maar eentje.”
8 Euro later stonden we op het strand. Een kleine meid van net geen 4 jaar, fonkelende ogen, rode wangetjes, de haren wapperend in de wind en met een windvlieger in haar handen die bijna zo groot was als zijzelf. Helemaal klaar voor een nieuw avontuur. Wachtend op een mooie windvlaag riep ik plots: 3, 2, 1… Nu!
Ze gooide met al haar kracht het vliegertje de lucht in en als bij wonder ging hij in één ruk naar de kraakheldere blauwe lucht. Samen hebben we een half uur plezier gehad. In mijn handen haar gespannen kleine handjes. Fier als een gieter stuurden we een filmpje naar de grootouders, waarna we de windvlieger soepel en gecontroleerd terug binnenhaalden. Papa had intussen geantwoord: “Gaan wij dat ook nog eens samen proberen?”
