“Je kan schrijven dat ik bang ben van onweer en bliksem, mama”. Het was zaterdagavond en mijn jongste zoon duwde het weerbericht voor de volgende dag onder mijn neus. Hij heeft niet alleen een angst ontwikkeld voor onweer, maar ook voor de regen die erbij hoort. Elke regendruppel is voor hem al een voorbode voor noodweer.
Ergens heeft hij wel gelijk, “gewoon weer” bestaat niet meer. Of “geen weer”, gewoon grijs zonder regen of zon. Nu moet er altijd iets speciaals bij. Regen met bakken. Wind met vlagen. Brandende zon. Periodes van droogte. Het kan niet meer gewoon zijn. Het weer roept immers heel wat emoties op bij mensen. Ik heb mensen helemaal zien opleven bij de eerste zonnestralen (het kan ook wel gelegen hebben aan de bijhorende eerste barbecue). Sneeuw op een werkdag maakt de mensen wat onrustig. Een wit sneeuwtapijt in het weekend zorgt dan weer voor uitgelaten pret. En onweer brengt een gevoel van onbehagen met zich mee.
“Je moet de tijd tellen tussen de bliksem en de donder. Dan weet je hoe ver die verwijderd is van ons,” aldus mijn wijze raad aan mijn zoon. “Euh ja, maar hoe ver is dan één seconde?” Dat was een goede vraag, waarvan ik dacht het antwoord te weten. “Een seconde is een kilometer, jongen. Dus tien tellen is tien kilometer.” Gerustgesteld.
“Ik denk het niet, mama. Hier staat – de jeugd heeft hun encyclopedie binnen handbereik – dat een seconde overeenkomt met driehonderd meter. En dat als je minder dan tien seconden telt, het onweer gevaarlijk dichtbij is!” Veertig jaar lang heb ik mezelf met onjuiste informatie gerust kunnen stellen. Terwijl het gevaar eigenlijk om de hoek loerde, vertelde ik vrolijk thuis dat die van Peer toch een fameus onweer boven het hoofd hadden hangen.
Helaas ken ik nu de afstand van onweer, kom ik tot de vaststelling dat dakpannen gaan waaien bij stormweer, besef ik dat kelders onder water kunnen lopen bij regenweer en moet ik spaarzaam zijn met water in de zomer. “Zoonlief, is er nog plaats in je kamp van lakens en kussens? Dan kom ik er bij. Dan zetten we de muziek heel luid en doen we alsof het geen weer is vandaag.”
