Comfortzone, de psychologische toestand waarbij een persoon zich op zijn gemak voelt, bij voorkeur onder een dekentje liggend in de zetel met een Netflix-serie op tv en een smartphone in de hand, waarbij het stressgehalte laag is en de verwachtingen gemanaged zijn. Een zone die des te meer gewaardeerd wordt wanneer je ze van buitenaf bekijkt en vaststelt dat het daar toch wel heel erg comfortabel was.
Je kent ze ongetwijfeld wel. Die tekeningetjes waarbij je een kleine cirkel ziet met de beschrijving ‘your comfort zone’ en een grotere cirkel, een eindje verwijderd van de kleine, met in het groot ‘where the magic happens’ in geschreven. Allemaal goed en wel, maar het moet toch echt wel bijna Disneyland zijn om me zover uit mijn veilig haventje te krijgen.
Niet iedereen zijn comfortzone is even groot of rekbaar. Neem nu de eerste schooldag. Na twee maanden lekker thuis te hebben gezeten, word je weer aan de schoolpoort verwacht. Voor sommigen is dat supereng (zou de leerkracht meevallen, hoe gaat het gaan op de nieuwe school, zou ik wel iemand hebben om mee te praten op de speelplaats, …) en anderen voelen dit aan als thuiskomen.
Maar je hebt ook ‘naar een festival gaan’, ‘met het vliegtuig op vakantie gaan’, of ‘in een vlaag van verstandsverbijstering in een punkband stappen’. Dit zijn maar enkele voorbeelden van wat voor de ene dagelijkse kost is en voor de andere een ongelooflijke onderneming. Maar als je dan uit je comfortzone stapt en je merkt dat het daar toch niet zo eng is als je eerst gedacht had, dan geeft dit wel een ongelooflijk gevoel van trots en voldoening. En was het de lichte paniek wel waard.
Mijn cirkeltje is te klein en de angst voor nieuwe dingen te groot om al te veel magie in mijn leven te toveren. Maar af en toe verlaat ik mijn zetel en stap ik eens die grote wereld in. Dan neem ik mijn kinderen bij de hand en doe ik alsof dit voor mij de normaalste zaak ter wereld is. Dan probeer ik onze cirkel te verruimen en hen toch nog steeds de veilige haven ‘onder moeders vleugels’ te bieden.
Maar er komt een tijd dat ze zelf uitvliegen. Nieuwsgierig zijn en gretig nieuwe dingen te leren, om hun wereld te vergroten en hun
comfortzone uit te breiden met tonnen zelfgewonnen magie. Maar nu eerst die nieuwe school, die nieuwe klas, die nieuwe voetbalcompetitie… of is dat ook weer gewoon mama’s comfortzone die wat tegensputtert?
