Het einde van een tijdperk. Te pas en te onpas schermt men met deze uitdrukking, terwijl het vaak gewoon nostalgisch terugblikken is naar wat voorbij is. Maar het vertrek van de Salesianen uit Don Bosco Hechtel was echt een einde van een tijdperk. Al was het korps Salesianen niet meer zo heel groot, en zeker niet heel zichtbaar op school: ze waren er wel. En aanwezig!
Zelfs René Darcis, al een stuk in de tachtig, speelde tot voor kort nog een actieve rol. Elke morgen leidde hij de basketbalcompetitie. Jongeren die vroeg op school waren, konden onder zijn leiding op een basketbalring gooien. Hij hield de score bij en duidde een weekwinnaar en maandkampioen aan. Simpel, eenvoudig en old school Don Bosco op zijn best. Als was het een straatspelletje in Turijn.
Toen ik er zat, leidde diezelfde René Darcis met strakke hand het derde middelbaar, dat toen nog aan de kerk gehuisvest was. Voetballers konden op maandag steevast op de vraag rekenen “En hoeveel was’t? Gescoord?” Soms ging hij zelfs naar een match kijken, als hij nog tijd vond tussen het wielrennen en het konijnenjagen. Daarnaast waren er nog een hele reeks andere Salesianen waar ik les van kreeg. Ze hadden meestal ietwat exotische namen als De Meulenaere, Broeckx, Dedapper, Wambeke, Butaye,…
Eén figuur, en dat is de juiste omschrijving, verdient een speciale vermelding. Hoewel ik even zuinig ben met het woord legendarisch als met de eerste zin van dit stuk, wil ik voor hem dit predikaat graag uit de kast halen. Fons Meuwissen aka Fonske was legendarisch. Hij gaf biologie en dissecteerde met veel plezier koeienogen en varkenslongen. Ik zag hem ooit op een rietje in een varkenslong blazen om de beweging van de ademhaling na te doen. Het beetje bloed dat daarbij in zijn mond kwam, slikte hij gewoon door.
“Niet stoeien” was zijn vaste zin op de trap en wanneer er een straaljager overvloog, bedekte hij zijn oren met beide handen op zijn eigen karakteristieke manier. Hij doorkruiste heel Europa op de fiets en richtte de bergkampen in. Fonske was een fenomeen, zijn tijd lang vooruit. Toen tijdens de eerste lockdown de No Poo challenge populair werd bij jongeren (je haar niet meer wassen omdat dat ongezond zou zijn) kon ik alleen maar denken: dat verkondigde én deed Fonske dertig jaar geleden al.
Fonske was onconventioneel, soms wat dwars, eigenzinnig en vaak (ongewild) humoristisch. Klein van gestalte maar groots genoeg om enkele jaren geleden een straatnaam te krijgen vlakbij Don Bosco.
De Salesianen: weg uit Hechtel, eeuwig in onze herinneringen.
