Hoewel ik al bijna twee weken op voorhand wist dat vandaag de deadline voor indienen van mijn column kwam, stond er nog steeds niets op papier.
Voor sommigen zijn deadlines een kader waarbinnen gepresteerd moet worden, voor mij is dat de sjot onder mijn kont om er eindelijk eens werk van te maken. Hoe dichter bij de deadline, des te groter de druk en des te efficiënter het werk.
Ken je dat gevoel dat je al de hele dag tegen jezelf aan het zeggen bent dat je het huis moet opruimen, maar dat als je mama belt om te zeggen dat ze binnen vijf minuten aan je deur staat, je plots in staat bent om je Assepoestertrucs boven te halen? Ja, in die vijf minuten krijg je meer gedaan dan in een hele dag.
Dat beetje stress zorgt ervoor dat extra adrenaline door je lichaam giert, waardoor je in een flow geraakt. Weten dat je moet presteren geeft dat tikkeltje meer concentratie, dat gerichter bezig zijn met je doel en de focus op efficiëntie en prestatie. Prachtige theorie. En de praktijk?
Bij het horen van de vuilniswagen in je pyjama nog snel de vuilzakken aan straat zetten. Wakker blijven tot middernacht om de cupcakes voor de klastraktatie van je jarig kind uit de oven te halen. ’s Morgens de strijkplank boven halen om die ene broek nog snel te strijken voor we naar school vertrekken. Aanduiden hoeveel wafels je bestelt via de school naargelang het geld dat je nog in de portefeuille hebt zitten, aangezien dit de laatste dag was dat je ze kon bestellen en je geen wisselgeld hebt.
Op zondag om twintig na twaalf de supermarkt binnen stormen (maar stiekem ook wel weten dat de Spar in Wijchmaal op zondagnamiddag open is, dus dat telt niet helemaal), uren bezig zijn met decoreren en prullen om dan twee minuten voordat de gasten toekomen die ontplofte keuken nog helemaal proper te krijgen, je verlofaanvraag om één minuut voor vijf indienen.
Binnen de deadline, dankzij de grote druk. Maar of dit de efficiëntie ten goede komt, dat blijft de grote vraag. Ligt eraan wat je van de column vond.
