Ik mocht nog eens naar een trouwfeest. Dat was al weer even geleden, aangezien de meesten van mijn generatie deze fase al gepasseerd zijn – en al in een volgende fase zijn gesukkeld. Het was de beurt aan mijn nichtje om haar ja-woord te geven en ik was uitgenodigd voor het avondfeest.
Zonder plus-one, maar geflankeerd door mijn ouders, wenste ik het pasgetrouwde koppel aan de inkom een heerlijk leven samen, nam ik een glas champagne in ontvangst en stapte ik de feestzaal binnen.
In een hoekje van de zaal stond de rest van mijn familie en ik stapte lachend op hen af. Je moet weten dat ik het heerlijk vind om me op te maken en mooie kleren uit de kast te nemen om naar een speciale gelegenheid te gaan.
Met deze uitzonderlijke piek van zelfvertrouwen kwam ook een grote portie sociale vaardigheden, dus ik ging naast mijn nonkel staan, die ik al even niet meer gezien had en vroeg met een volwassen nonchalance: “En hoe lang moet jij eigenlijk nog?”. “Wilt ge zeggen dat ik oud ben?”, kreeg ik als antwoord terug. Ik verslikte me in mijn champagne en stamelde snel een binnensmondse verontschuldiging. “Jullie generatie begrijpt dat nog niet, maar dat komt nog wel,” ging hij verder. “Alsof ouder worden nog niet erg genoeg is, blijkt je pensioen op een gegeven moment ook nog eens een openingszin te worden.”
Ik had hier eigenlijk op die manier nog nooit over nagedacht. Maar het klopte wel wat hij zei en als ik heel eerlijk was, dan had ik me hier al regelmatig op laten betrappen. Nooit met de bedoeling om iemand te beledigen, maar achteraf bezien torpedeerde ik op deze manier menige conversaties nog voor ze goed en wel begonnen waren.
Met de intentie om het deze keer beter te doen, kapte ik de inhoud van mijn drankje achterover, nam ik een nieuw champagneglas aan van de ober, die net voorbij wandelde en zei tegen mijn nonkel: “Sorry, je hebt echt overschot van gelijk! Geef me een nieuwe kans en laat ons opnieuw beginnen.”
Hij knikte instemmend, dus ik hief het glas en vroeg: “En, wanneer heb jij voor het laatst seks gehad?”
