Hij is er, nee niet Sinterklaas, alhoewel die ieder jaar vroeger zijn boot lijkt te nemen in Spanje, maar de herfst. Het seizoen met zijn prachtige gekleurde bladeren en voor ons het traditioneel weekendje naar een leuke stad. Zoals ieder jaar hebben we ook dit jaar nog geen idee welke stad we met ons bezoek zullen verblijden, maar vorig jaar bezochten we de oudste stad van het land. We lagen zelfs in het huis van Ambiorix.
Niet van de strijdheer, maar in boutique hotel ’t Huys van Steyns van wijle Louis Steyns, de stichter van het prestigieuze schoenmerk Ambiorix. De nieuwe ‘Louis’, de gezellige uitbater wist ons met de belofte dat er altijd wel weer ontdekkingen te doen waren nog maar eens te overhalen om de antiekmarkt te bezoeken. Dus wij tussen de regendruppels en windvlagen door zondagmorgen op stap. Niks nodig en ook geen plannen om iets te kopen.
Tot we op een bepaald ogenblik bij het kinderspeelgoed een houten ding zagen. Ik noem het ‘ding’, want wat de functie kon zijn was onduidelijk, tot de antiquair verheldering bracht. Het ‘ding’ was niet oud en zeker niet antiek, maar kwam van de IKEA. In het houten attribuut kon een rol papier. Waarvan je dan makkelijk vellen kon scheuren, die als tekenpapier konden dienen voor de kinderen. ‘Top’ dacht ik, ideaal om mijn creatief petekind mee te verrassen. Binnenkort eens even langs IKEA en hup alweer een origineel cadeautje.
Tegen de middag leek het weer ons echter te vertellen dat we die trip naar de droge wondere wereld van IKEA misschien in de namiddag al konden maken. Nu moet je weten dat IKEA een gevaarlijk oord is zonder plan. Maar nu met het idee ‘iets nodig en met een duidelijk plan van wat we gingen kopen’ durfden we de Zweedse bouwpakketten gigant wel aan. Alleen voor papier voor ons ‘antieke’ ophangsysteem… Maar al snel viel mijn wederhelft haar oog op een bak vol husky’s. Geen echte natuurlijk, maar van die pluche. Tientallen husky’s met lieve oortjes en een blik van ‘neem me mee’. Vertederd viste ze een husky uit de bak. Streelde zijn zachte velletje terwijl ik zei ‘We zoeken papier’. Sterk als ze was legde ze de husky terug en gingen we verder op zoek naar ons doel. Na een aantal kantoorruimtes en diverse slaapkamerinrichtingen te zijn gepasseerd doemde er een nieuwe bak husky’s op. Ze aaide even zijn schattige kop, maar bleef sterk. Ook bij bak 3 en 4 steeg mijn trots, vrouwlief vertoonde geen krimp. Maar bij bak 5, met de uitgang in zicht, brak haar weerstand. 4,99 euro voor je eigen husky is toch ook geen geld. Uiteindelijk heeft IKEA weer gewonnen en verlieten we het asiel met op de achterbank een husky met ogen die straalde van geluk…
Ohja, voor wie het mocht interesseren? Ook het papier voor op ons mysterieuze ‘ding’ hebben we gevonden. Ik kocht ineens 3 rollen, zodat m’n petekind niet te snel zonder valt en onze pluche dierentuin straks nog meer uitpuilt.
