Een vrije namiddag… rustig een koffie in de zetel, niks aan het hoofd. Tot plots… “Seg! Ik heb een goed idee!”
Als ik dat hoor, dan houd ik mijn hart toch altijd stiekem eventjes vast. Even rustig ademhalen en dan gewoon lief antwoorden: “Zeg het eens, liefste?” Waarop ze zegt: “Als we nu eens naar de Ikea gaan vandaag?”
Tientallen antwoorden flitsen door mijn hoofd bij het horen van die zin. De meest voor de hand liggende zouden zijn geweest: “Bah, echt? Nu? Vandaag?” of “Oei? Wat hebben we dan nodig?”
Maar uiteindelijk besloot ik te gaan voor: “Gij met uw goede ideeën altijd!” Een solide stelling. Vatbaar voor interpretatie. Altijd een goed antwoord… Toch?
Halfuur later, kinderen klaargemaakt en in de auto gezet, gordel aangetrokken, gps opgestart, bestemming: Hasselt.
“Oh, ik meende eigenlijk naar Heerlen te gaan.” Zonder enige krimp drukte ik 6x op de backspace om als bestemming “Heerlen” in te geven.
Een dikke 2u later liepen we rond in de Ikea in Heerlen met de kar intussen al halfgevuld. Blijkbaar hadden we toch meer nodig dan gedacht. Ook nog even het nummer van een kast genoteerd om tot slot nog even in dat eindeloze magazijn diezelfde kast in te laden. En dan begint de horror al in mijn lijf te kruipen. Die kasten zijn natuurlijk niet gebruiksklaar. En welke relatie is nog nooit op de proef gesteld door het sámen in elkaar zetten van een Ikea-kast. Ik heb 2 linkerhanden, mijn vrouw 2 rechterhanden, je zou zeggen dat is een goede match, maar daar valt over te discussiëren.
Eenmaal thuisgekomen, alles uitgeladen en met goede moed samen aan het kastje begonnen denk ik in mijn eigen: “Wat zit ik hier toch te klungelen?” En het scenario dat mij niet onbekend is doet zich op zo’n moment weer voor… “Philippe, ge zijt u aan het opjagen, stop ermee! Doe maar iets anders, iets waar ge zin in hebt! Maar zet eerst alsjeblieft deze dozen buiten. Het papier wordt morgen opgehaald.”
Daar sta ik dan, buiten, op de oprit. De doos van de Ikea mooi samengebonden met het overige karton dat meegepakt moet worden. De straatlamp werpt zijn licht op het karton
van de kast vooraleer ik terug naar binnen ga. “GALANT” stond er te lezen op de verpakking.
En ik dacht: “Fijn! Toch iemand die dat vindt”
