Nu het nieuwe schooljaar uit de startblokken is geschoten, kijken we mijmerend terug naar de vakantie. Drie losstaande feiten herinnerden me aan een meester uit de lagere school.
Toen ik de vrolijke Brabançonne hoorde op de Olympische Spelen, moest ik plots terugdenken aan het tweede studiejaar waar meester Dierick op de piano speelde. En hoe. Met vuur en passie. Hij leerde ons hoe je emotie in muziek kon leggen. Hij speelde dezelfde Brabançonne. Een eerste keer zei hij “als de Rode Duivels Wereldkampioen worden”. En inderdaad strijdvaardig, triomfantelijk en vrolijk. “Maar hetzelfde nummer kan ook op een begrafenis” waarbij hij een eerder ingetogen versie speelde. Zijn kleindochter Marie Francois scheert hoge toppen als concertpianist. Ze heeft het van geen vreemden.
Of die Brabançonne warm onthaald werd in de belendende klas van meester Breeur, is een andere vraag. Hij was een Vlaming in tempore non suspecto, toen het nog onverdacht was een Vlaming te zijn. Dat uitte zich trouwens in een klein rond stickertje op zijn zwartlederen boekentas: ‘Ik ben Vlaming en daar ben ik fier op ‘ stond erop. Hij droeg het boekentasje bij zich toen we op zeeklassen waren en de ijzertoren bezochten. Hij kwam speciaal naar Diksmuide om de uitleg te geven. En hoe. Met vuur en passie lichtte hij het strijdtoneel toe. Hij legde bij mij de basis voor een levenslange interesse in geschiedenis. Ik dacht eraan toen ik met mijn zonen bovenop diezelfde ijzertoren stond en probeerde met evenveel brio het verhaal te vertellen. Ik voelde me even meester Breeur.
Tot slot passeerde ook meester Rubens van het vierde in mijn gedachten. “Jong, zaag tegen uw moen” zei hij eens toen een klasgenoot geweldig aan het zeuren was over een pietluttigheid. Een oneliner die me levenslang is bijgebleven en die plots in me opkwam toen ik Trump weer eens zag fulmineren over zijn gestolen verkiezingen. “Jong, zaag tegen uw moen”, dacht ik. Die humor was een ijzersterke combinatie met de rust die hij uitstraalde. Nooit verhief hij zijn stem. s’ Namiddags gaf hij altijd WO met veel aandacht voor de natuur. Daarbij tekende hij een prachtige tekening over het onderwerp op bord. Als de school gedaan was, en je had borddienst, moest je het bord afwassen, en dus ook zijn tekening. “Weer een echte Rubens voor altijd verdwenen” zei hij met een knipoog.
Drie meesters om nooit te vergeten. Met een passie voor hun eigen interesse en die op een ogenschijnlijk simpele manier wisten over te brengen. Ik wens iedere leerling een leerkracht toe die met dezelfde passie en humor voor de klas staat als die drie meesters. Het waren meesters in het meester-zijn.
