Ik scrolde door Facebook en kwam volgend artikel tegen: “TikTok overspoelt kinderen met valse informatie over corona”, waarbij de nieuwssite als opmerking postte: ‘Dit toont aan dat ouders hun kinderen digitaal moeten opvoeden.’
Allemaal goed en wel, maar opvoeden betekent dat je zelf toch enige notie hebt van hoe de wereld in elkaar zit en dat je dit dan ook probeert over te brengen op je kinderen. Maar wat als die digitale wereld Chinees is voor jou?
Zes jaar geleden kwam mijn oudste zoon thuis van school – hij zat toen in het eerste leerjaar – en vertelde me schoorvoetend dat bijna iedereen van zijn klas al een tablet had en hij nog niet. Mijn oudste zoon is niet het type dat zou overdrijven en ik geloof echt wel dat hij op dat moment het gevoel had dat hij de enige was zonder tablet. Als ouder wil je natuurlijk niet dat je kind uit de boot valt, maar langs de andere kant probeerde ik dat digitaal beest zo lang mogelijk weg te houden van mijn kinderen.
Uiteindelijk kocht ik een ‘gezinstablet’, waar iedereen van het gezin op mocht kijken en spelen. Je moest eens weten – uiteraard weet je dat! – hoe snel die kinderen met zo een apparaat vertrouwd zijn! Dat duurde niet lang of Youtube stond op en slaagden ze erin om hun de zoekfunctie volledig eigen te maken. Het voordeel (in mijn ogen nadeel) was dat na ieder filmpje een nieuwe suggestie kwam. In het begin stond ik er uiteraard naast, maar na verloop van tijd kropen de kinderen samen in de zetel en keken ze filmpje na filmpje. Tot de inhoud niet meer voor kinderen was…
Vanaf toen is mijn digitale naïviteit een abrupte dood gestorven en is de miserie begonnen. Ok, instellingen aanpassen op Youtube. Hé wacht, dat is op mijn eigen account! Ach ja, voor eventjes dan. Oh, zoon twee wordt ook groter en zoon één wil niet meer dan broer meekijkt (hij ademt zo hard in mijn oor). Zucht, tweede tablet zodat zoon één en zoon twee tegelijk kunnen kijken. Hé wacht, dat is nog steeds op mijn eigen account. Ouderlijk toezicht instellen? Ha, maar dan moet ik kinderaccounts maken. En mailadres. Wat? Je wil een betalende app? En ik moet een kinderaccount koppelen aan mijn eigen account, waarop ik een betaalkaart activeer?
Als mijn zonen nu vragen om in te loggen op hun Nintendoaccount, druk ik standaard op ‘wachtwoord of gebruikersnaam vergeten’. In al mijn stress heb ik geen flauw idee mee welk wachtwoord ik vorige keer gebruikt heb. Als ik me niet vergis moesten hier zeker acht leestekens, vijf hoofdletters en drie dierennamen in voorkomen. Helaas, vergeten. “Mama, wij zijn pro en jij bent noob.”
Ik weet het jongens, maar jullie weten nog niet half van wat je in die virtuele ruimte allemaal kan tegenkomen.
