’s Zomers reed ik meer dan eens voorbij de bossen van Beverlo en die van Hechtel. Door het militair domein, met de fiets en vergezeld van de zomerlucht. Meermaals waren de dagen momenten waarop de tijd even op pauze leek te staan. En in die pauze zag ik iets wat ik allang niet meer had gevoeld: de sfeer van een zomerkamp.
Tenten in het ochtendgloren. Kinderstemmen nog schor van de nacht. De geur van dennennaalden, natte grond en opwarmende lucht. S’ middags de zon die brandt op vers gewassen kledij, hangend aan draden tussen bomen. En ’s avonds, in het donker, zag ik het zachte geflikker van kalmerende lampjes. Kampvuurlicht in zakformaat. Magisch. Net zoals een echte vuurkorf natuurlijk.
Het deed me denken aan vroeger. Aan de tijd dat ik zelf bij de scouts was. Van mijn zesde tot mijn tiende – niet het langstlopende parcours, maar voldoende om het kamperen te leren kennen.
Voor het eerst weg van huis. Slapen in tenten. Zonder internet of gsm. Alleen maar ravotten in de natuur. ‘Culinair’ eten: boterhammen met choco en spaghetti van kookouders — de boeken van Pascale Naessens bestonden toen nog niet. Samen met kameraden de afwas doen met een vieze spons om vervolgens zelf vuil te worden in een modderbad. Avontuur was toen nog iets tastbaars. Niets virtueel op een scherm.
En nu, jaren later, zie ik dat opnieuw voor me. Maar als toeschouwer. Als volwassene. Met werk, verantwoordelijkheden, een goed bed en een warme douche. Ergens is er heimwee. Naar eenvoud. Naar samenhorigheid. Naar ‘gewoon zijn’.
Ik zou willen dat we opnieuw op kamp konden. Met modder op je schoenen, een handdoek die nooit droog wordt en de geur van gras. Met verhalen die ontstaan rond een vuur. Met fysieke vermoeidheid en emotionele opwarming. Met deugd.
En dan thuiskomen en eindelijk weer in je echte bed na een deugddoende douche. Terug thuis, maar ook dankbaar dat je even weg bent geweest. Naar een plek zonder prikkels, maar vol verbinding.
Op kamp gaan, dat zouden we niet alleen onze kinderen moeten gunnen. Maar ook onszelf. Omdat avontuur niet stopt na je jeugd. Omdat vriendschap geen leeftijd kent. En omdat we allemaal af en toe moeten leren: hoe weinig we écht nodig hebben om gelukkig te zijn.